در تحلیل سیاست‌های مسکن از منظر سلامت، یکی از موضوعات مغفول اما تأثیرگذار، نبود نظارت کافی بر کیفیت مصالح داخلی ساختمانی است. استفاده گسترده از مواد غیراستاندارد و عمدتاً وارداتی، که بدون هیچ نظارت تخصصی از منظر سلامت در بازار موجودند، می‌تواند در بلندمدت سلامت جسمی و روانی ساکنان را تهدید کند. این مسئله به‌ویژه در سکونتگاه‌های کم‌برخوردار که کنترل کیفی سازه‌ها در پایین‌ترین حد ممکن است، نگران‌کننده‌تر می‌باشد