مسکن و محله، بستر اصلی زیست اجتماعی افراد هستند و کیفیت فیزیکی و محیطی آن‌ها یکی از مهم‌ترین عوامل اجتماعی تعیین‌کننده سلامت محسوب می‌شود. شواهد موجود نشان می‌دهد که شرایط نامطلوب در زیرساخت‌های مسکن، طراحی معماری، خدمات شهری، و محیط اطراف، تأثیر مستقیمی بر بروز بیماری‌های مزمن، اختلالات روانی و نابرابری‌های سلامت دارد. در ایران، طی دهه‌های گذشته، سیاست‌های مسکن عمدتاً بر تأمین کمی و کالبدی تمرکز داشته‌اند، در حالی که ابعاد محیطی و سلامت‌محور آن‌ها مغفول مانده است.