با توجه به اینکه مصرف متوسط نمک در بین ایرانیان تقریباً 10-15 گرم در روز، به ویژه از سدیم پنهان در نان، پنیر و غذاهای سریع است، کاهش این ماده معدنی در این کشور تقریباً 10 سال (از سال 2009) به طور جدی پیگیری شده است. هدف اصلی مطالعه حاضر، ارائه فرصتی برای شناسایی نتایج ناخواسته و نامطلوب اجرای تصمیمات و سیاست‌ها همراه با مشکلات مرتبط با کاهش نمک در نان برای دستیابی به اهداف ارتقای سلامت ملی و جهانی بود. بنابراین، این تحلیل کیفی و گذشته‌نگر سیاستی برای ارزیابی سیاست کاهش نمک در نان در ایران انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها، پژوهشگران به شش شهر در مناطق مختلف سفر کردند که در آن اسناد مرتبط مورد استفاده قرار گرفتند و مصاحبه‌هایی با بازیگران کلیدی انجام شد. وب‌سایت‌های مرتبط نیز برای یافتن گزارش‌های مربوط به این سیاست جستجو شدند. علاوه بر این، پژوهشگران به صورت حضوری به برخی سازمان‌ها مراجعه کردند تا اسناد در این زمینه را جستجو کنند. همچنین پنج بحث گروهی برای کسب نظرات عمومی در این زمینه برگزار شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل چارچوب انجام شد. یافته‌ها نشان داد که تخصیص بالاترین میزان یارانه به گندم، آرد و نان منجر به حذف رقابت در زنجیره تأمین گندم، آرد و نان در ایران شده است. با وجود وجود ساختارهای مناسب به عنوان هماهنگ‌کننده سازمان‌های دیگر که در زمینه سلامت عمومی فعالیت می‌کنند، هیچ همکاری بین بخشی در زمینه حفظ سلامت محصولات نان و کاهش محتوای نمک در این غذای اصلی وجود نداشت. با توجه به تغییرات در اولویت‌های وزارت بهداشت و درمان ایران، تلاش‌های انجام شده برای بهبود کیفیت نان نیز شکست خورده بود. علاوه بر این، کارکنان خط مقدم (یعنی نانوایان) تدوین و اجرای این سیاست را از بالا به پایین دیدند. با توجه به ابهامات در ایجاد استانداردهای جدید، تناقضاتی نیز در اجرای سیاست در سطوح مختلف وجود داشت. با اشاره به آموزش ارائه شده در سطح ملی، نتیجه‌گیری شد که برخی افراد تا حدودی نسبت به کاهش نمک در نان حساس‌تر شده‌اند.