تحلیل سیاست‌های مسکن در ایران از منظر سلامت و عدالت اجتماعی نشان می‌دهد که ترکیبی از سیاست‌های موفق و سیاست‌های نیازمند بازنگری در حال اجرا هستند. اگرچه در برخی حوزه‌ها دستاوردهایی در کاهش شکاف اجتماعی و ارتقای زیست شهری حاصل شده، اما در بسیاری از موارد، نبود تداوم، فقدان رویکرد سلامت‌محور و ضعف در اجرا، باعث تضعیف اثرات مثبت سیاست‌ها شده است.