بر اساس تحلیل اسناد سیاستی و مصاحبه با ذینقشان، بیشتر سیاست های مسکن در ایران بر کمّیت ساخت و ساز، تامین مالکیت و ضوابط مهندسی تمرکز داشته اند؛ اما ابعاد سلامت جسمی، روانی و اجتماعی به طور نظام مند در این سیاست ها گنجانده نشده است. ضعف در هماهنگی بین وزارت بهداشت و نهادهای مسکن، و نبود الزامات مشخص در حوزه سلامت محور، موجب شده بسیاری از پروژه ها با آسیب های پنهان برای سلامت شهروندان همراه باشند.