در ایران، توان مالی پایین و ناپایداری در دسترسی به مسکن، فشار مضاعفی بر سلامت اقشار کم درآمد وارد کرده است. افزایش اجاره بها، نبود حمایت مالی کافی، و ترس از اخراج یا جابه جایی های مکرر باعث اضطراب مزمن، کاهش کیفیت زندگی، و محدودیت در دسترسی به مراقبت های سلامت و تغذیه مناسب شده است. سیاست های حمایتی موجود کارآمد نبوده و نیازمند بازنگری جدی اند.