چرا مسائل سلامت افراد دارای ناتوانی در دستور کار سیاست‌گذاران قرار نمی‌گیرد؟: یک مطالعه کیفی از منظر سیاست‌گذاران

عنوان فارسی مطالعه:

چرا مسائل سلامت افراد دارای ناتوانی در دستور کار سیاست‌گذاران قرار نمی‌گیرد؟: یک مطالعه کیفی از منظر سیاست‌گذاران

عنوان انگلیسی مطالعه:

چکیده

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مقدمه:

افراد دارای معلولیت، در مقایسه با جمعیت عمومی، بیشتر احتمال دارد که وضعیت سلامت ضعیف‌تری را تجربه کنند؛ با این حال، مسائل بهداشتی آنها از سوی سیاست‌گذاران توجه کافی دریافت نمی‌کند. این مقاله با هدف شناسایی عواملی که مانع از قرار گرفتن مشکلات بهداشتی افراد دارای معلولیت در دستور کار ملی ایران می‌شوند، انجام شد.

روش شناسی:

این تحقیق کیفی پدیدارشناختی در شهر تهران، ایران، از سپتامبر 2015 تا مارس 2017 انجام شد. ما 22 مصاحبه نیمه ساختار یافته رو در رو با سیاست‌گذاران مرتبط در سطح ملی انجام دادیم. روش نمونه‌گیری گلوله برفی برای شناسایی مصاحبه‌شوندگان اعمال شد. مصاحبه‌شوندگان آگاه و دارای تجربیات طولانی و ارزشمند در زمینه سیاست‌گذاری برای افراد دارای معلولیت بودند. سیاست‌گذاران از سازمان‌های عمومی، وزارتخانه‌ها، سازمان‌های غیر دولتی، مجلس شورای اسلامی، شهرداری تهران و سازمان‌های بیمه سلامت در این مطالعه شرکت کردند. ما از یک راهنمای مصاحبه در فرآیند جمع‌آوری داده‌ها استفاده کردیم که سوالات اصلی مطالعه را پوشش می‌داد. به طور متوسط، مصاحبه‌ها حدود 30 دقیقه تا 1.5 ساعت طول کشید. اعتبار مطالعه از طریق بررسی عضو ارزیابی شد. تحلیل تماتیک در سه مرحله برای شناسایی مفاهیم اصلی مطالعه انجام شد. در کدگذاری باز، شناسایی، نامگذاری و توصیف پدیده‌ها در متن انجام شد. پس از کدگذاری باز، کدها به چند زیرمجموعه گروه‌بندی شدند. سپس، مفهوم اصلی مطالعه با تدوین یک توصیف کلی از زیرمجموعه‌های تولید شده ایجاد شد. ما از MAXQDA برای تجزیه و تحلیل داده‌های به دست آمده استفاده کردیم.

یافته ها:

ما سه دسته اصلی و 13 زیرمجموعه یافتیم. در دسته تأثیر، سه زیرمجموعه ایجاد شد؛ تأثیر کم در فرایند سیاست‌گذاری، عدم استقلال ساختاری، پست‌تر بودن موقعیت انجمن‌ها و سازمان‌های غیر دولتی برای سیاست‌گذاران و توانایی پایین در لابی‌گری و شبکه‌سازی. در دسته اقلیت، ما 6 زیرمجموعه شامل توجه بیشتر سیاست‌گذاران به مسائل بهداشتی عمومی، بی‌توجهی به نیازهای خاص گروه‌های اقلیت توسط سیاست‌گذاران سلامت، عدم جذابیت سیاست‌گذاران در مشکلات بهداشتی افراد دارای معلولیت، عدم وجود مزایای قابل توجه مالی و سیاسی برای سیاست‌گذاران، عدم آگاهی در مورد مسائل بهداشتی افراد دارای معلولیت و پایین‌تر بودن مسائل معلولیت برای سیاست‌گذاران یافتیم. در دسته عدم صدای یکپارچه، سه زیرمجموعه ایجاد شد، از جمله عدم ادغام بین افراد دارای معلولیت، بی‌توجهی به منافع شخصی و گروهی و عدم وجود شبکه‌های ارتباطی منسجم.

نتیجه گیری:

جهت مشاهده و دریافت مقاله کلیک کنید