عنوان فارسی مطالعه:

جمهوری اسلامی ایران: مطالعه موردی مراقبت‌های بهداشتی اولیه در زمینه همه‌گیری کووید-۱۹

عنوان انگلیسی مطالعه:

The Islamic Republic of Iran: A Primary Health Care Case Study in the Context of the COVID-19 Pandemic

چکیده مطالعه:

مقدمه:

همه‌گیری کووید-۱۹ به عنوان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های تاریخ معاصر، نظام‌های بهداشتی در سراسر جهان را با چالش‌های فراوانی مواجه کرد. این بحران نه تنها عملکرد سیستم‌های بهداشتی را تحت تأثیر قرار داد، بلکه نیاز به انعطاف‌پذیری و نوآوری در مدیریت بحران‌های بهداشتی را برجسته کرد. مطالعه حاضر با هدف مستندسازی و تحلیل دقیق واکنش جمهوری اسلامی ایران به این بحران و بررسی نقش نظام مراقبت‌های بهداشتی اولیه (PHC) در کاهش آثار منفی همه‌گیری، بین فوریه ۲۰۲۰ تا اوت ۲۰۲۲ انجام شد. محورهای اصلی شامل واکنش PHC به کووید-۱۹، سیاست‌ها و اقدامات چندبخشی و نیز مشارکت جامعه در این بحران بوده است.

روش مطالعه:

این مطالعه بر اساس مرور متون علمی فارسی و انگلیسی، مشورت با کارشناسان و تحلیل داده‌های مرتبط با نظام بهداشتی ایران انجام شده است. داده‌ها از پایگاه‌های علمی معتبر داخلی و بین‌المللی جمع‌آوری شدند. همچنین، مشاوره با مدیران ملی و متخصصین برنامه‌های PHC به منظور رفع ابهامات و تکمیل اطلاعات صورت گرفت. در این مطالعه، علاوه بر تحلیل اسناد منتشر شده، اطلاعات میدانی و نظرات متخصصان نیز برای بهبود دقت و جامعیت نتایج به کار گرفته شده است. بیش از ۱۸۸ سند مرتبط با کووید-۱۹ و مراقبت‌های بهداشتی اولیه در این بازه زمانی بررسی شدند.

یافته‌ها:

یافته‌های تحقیق نشان داد که نظام مراقبت‌های بهداشتی اولیه ایران، با بازطراحی ساختارها و ایجاد مراکز اختصاصی برای خدمات روتین و بیماران کووید-۱۹، توانست به میزان قابل توجهی بار بیمارستان‌ها را کاهش دهد. همچنین، سیستم اطلاعات سلامت (SIB) با استفاده از فناوری‌های نوین، نقش مؤثری در شناسایی و ارائه خدمات به گروه‌های آسیب‌پذیر ایفا کرد. از سوی دیگر، همکاری‌های چندبخشی و تلاش‌های جمعی جامعه نقش کلیدی در کنترل همه‌گیری ایفا نمود. این مطالعه نشان داد که اجرای دقیق‌تر و گسترده‌تر سیاست‌های مرتبط با PHC، می‌تواند به بهبود عملکرد کلی نظام بهداشتی کمک کند.

نتیجه‌گیری:

همه‌گیری کووید-۱۹ نشان داد که تقویت ساختار PHC و ادغام خدمات جامع و بلندمدت در نظام بهداشتی، از الزامات مدیریت بحران‌های آینده است. تجربیات به‌دست‌آمده از این بحران باید به سیاست‌ها و برنامه‌های عملیاتی تبدیل شوند. همچنین، افزایش همکاری‌های بین‌بخشی و ارتقای سطح مشارکت جامعه از اهمیت بالایی برخوردار است. تدوین راهکارهای مؤثر و مبتنی بر شواهد برای بهبود پاسخ‌دهی به بحران‌ها و حفظ پایداری خدمات بهداشتی ضروری است.